Allianz – międzynarodowa firma zajmująca się finansami, działająca w wielu sektorach: ubezpieczeniach, emeryturach i funduszach inwestycyjnych. Założona w Niemczech w 1890 roku firma była największym ubezpieczycielem w Niemczech, gdy naziści doszli do władzy. Kontakty Allianz z nazistami datują się jednak wcześniej, kiedy firma udzielała partii nazistowskiej pożyczek a przy wspólnych obiadach zasiadali szefowie Allianz’a wraz z Hermanem Goringiem. Przykładowo, dyrektor generalny ubezpieczyciela, Kurt Schmitt był ministrem gospodarki w rządzie Adolfa Hitlera (1933-35) oraz honorowym członkiem SS. W czasie wojny firma ubezpieczała mienie Auschwitz i Dachau oraz obsługę tych obozów.  Inspektorzy Allianz w celu oceny ryzyka ubezpieczeniowego osobiście odwiedzali te obozy. Allianz również sprzeniewierzył się swoim zobowiązaniom wypłaty odszkodowań za zniszczone mienie w czasie Nocy Kryształowej oraz polis na życie klientów pochodzenia żydowskiego. Odszkodowania zamiast to ubezpieczonych przechodziły na własność III Rzeszy.

BMW (Bayerische Motoren Werke - Bawarskie Zakłady Silnikowe) – niemiecki koncern motoryzacyjny produkujący samochody osobowe, motocykle, skutery oraz silniki od 1916 r. Ogromny kapitał, jakim dziś dysponuje ta znana marka, został zgromadzony między innymi dzięki przejmowaniu firm, których właścicielami byli przedsiębiorcy żydowskiego pochodzenia. Günther Quandt – ówczesny właściciel przedsiębiorstwa, po dojściu Hitlera do władzy, szybko wstąpił do partii nazistowskiej (1933 r). Pomogło mu to w uzyskaniu lukratywnych kontraktów na rzecz armii. Jego była żona Marta, od 1931 roku małżonka Jozefa Gebelsa – szef propagandy niemieckiej i wpływowej postaci w państwie – zapewne dopomogła mu w tym. W czasie II wojny światowej firma produkowała głownie silniki do niemieckich samolotów bojowych. Dodatkowo na potrzeby wojenne kraju BMW produkowało motory i auta na potrzeby niemieckiej armii. W swoich zakładach firma wykorzystywał tanią siła roboczą w postaci więźniów, robotników przymusowych i więźniów z obozu koncentracyjnego w Dachau. W 1944 niewolnicza siła robocza wynosiła blisko połowę 50 tysięcznej załogi BMW. Po wojnie Quandt, jako osoba, która akceptowa ideologię nazistowska, przesiedział w więzieniu dwa lata. Po jego opuszczeniu zasiadał w zarządzie wielu niemieckich firm, m.in. w Deutsche Bank.

Coca-Cola – a właściwie napój Fanta. Kiedy w 1941 roku, niemieckiemu oddziałowi Coca-Coli zabrakło syropu, którego nie można już było ze względu na restrykcje otrzymać z Ameryki, wówczas Max Keith, dyrektor oddziału C-C w Rzeszy, z dostępnych w Niemczech składników stworzył Fantę. Sama Coca Cola nie miała ze swoim przedstawicielstwem w Niemczech nic wspólnego. Amerykanie uzyskali kontrolę nad Fantą po klęsce Niemiec.

Hugo Boss – niemiecka firma produkująca odzież i perfumy. Jej założyciel, Hugo z niewielkiego przedsiębiorstwa produkującego odzież, po kryzysie gospodarczym przełomu lat 20 i 30 XX wieku, wstąpił do partii nazistowskiej (1933 r.). Od tego czasu Boss stał się projektantem i producentem uniformów dla SA, SS i Hitlerjugend, zapewniając sobie kilkuletnie i stałe źródło dochodu. Przed dojściem nazistów do władzy projektant zarabiał około 30 tys. marek rocznie, a już w 1941 roku jego dochody były ponad stokrotnie wyższe i wynosiły 3,3 milionów marek. Kontrakty z nazistami zwiększyły nie tylko dochód ale również zapotrzebowanie na nowych pracowników. Do produkcji firma wykorzystywała robotników przymusowych ze wschodniej Europy (kraje bałtyckie, Polska, Czechosłowacja, Związek Sowiecki, Belgia, Francja, Austria – około 150 osób), osoby pochodzenia żydowskiego oraz jeńców wojennych (około 30-40). Sam Hugo Boss – według niektórych historyków – uchodził za wielbiciela Adolfa Hitlera i mógł się poszczycić wspólny, zdjęciem z dyktatorem Niemiec.

General Electric (GE) - amerykański koncern międzynarodowy. Firma działa w następujących segmentach:. infrastruktury IT, kapitału finansowego, jak również konsumpcyjnych i przemysłowych. GE był obecny na rynku niemieckim jeszcze zanim Adolf Hitler doszedł do władzy, nabywając udziały w koncernie elektrotechnicznym AEG oraz oświetleniowym OSRAM. W latach 1932-33, kiedy toczyła się walka o władzę w Niemczech, firma przelała na konta nazistów 2 miliony marek wspomagając ich tym samym w dojściu do władzy. W 1946 roku General Electric został ukarany grzywną przez rząd USA z powodu swoich poczynań przed i w czasie wojny. We współpracy z Krupp’em, niemiecką firmą produkcyjną, General Electric świadomie i sztucznie podniósł cenę węglika wolframu, materiału, który był niezbędny do obróbki metali kluczowych dla wysiłku wojennego (nieorganiczny związek chemiczny zawierający wolfram iwęgiel, podobny do węgliku tytanu ma najwyższą (6000 °C) temperaturę wrzenia spośród znanych związków. Z powodu jego dużej twardości używa się go w narzędziach tnących, pociskach, wygładzarkach i łożyskach, jako tańszą i bardziej odporną na działanie temperatury alternatywę diamentu.) GE ukarany niedużą grzywną 36.000 dolarów, w sumie, w samym 1936 roku zarobił dzięki tej zmowie cenowej 1.5 dolarów. Krupp i GE zawarły porozumienie, które czyniło te dwie firmy monopolistami w kontroli sprzedaży węglika tytanu. Ceny po porozumieniu dwóch korporacji zostały przez GE ustalone z 48 do 452 $ za funta (waga blisko pól kilograma). Ceny utrudniały wysiłek wojenny aliantów i zwiększyły koszty pokonania Rzeszy. GE zakupił także udziały w Siemens przed wybuchem wojny. Simens wykorzystywał do pracy w swoich zakładach robotników przymusowych oraz budował komory gazowe w obozach koncentracyjnych.

IBM - (International Business Machines Corporation) – jeden z najstarszych koncernów informatycznych amerykańskiego pochodzenia. W czasie III wojny światowej firma – na czele której stał wówczas przedsiębiorca sympatyzujący z nazistami, Thomas J. Watson. - wprowadziła do użytku system dziurkowania kart do ewidencjonowania ludności przetrzymywanej w obozach koncentracyjnych. Odpowiednie liczby były przypisane do danej kategorii więźniów (np. Żydzi – kod więźnia 8, Cyganie – 11), nazwy obozu (Np. Auschwitz – kod 001), statusu (np. więzień przeznaczony do rozstrzelania - kod 5, śmierć w komorze gazowej - 6). Maszyny IBM były regularnie sprawdzane i serwisowane przez techników podlegającej IBM niemieckiej firmy zależnej - Dehomag. Łącznie maszyn sortujących w III Rzeszy było ponad dwa tysiące, a kolejnych kilka tysięcy znalazło się potem w państwach okupowanych.

Kodak - jeden z największych koncernów na świecie zajmujących się produkcją sprzętu fotograficznego i filmowego. W czasie wojny, placówki firmy operujące na terenie Niemiec i okupowanych przez nazistów części Europy, formalnie nie podlegały amerykańskiej kwaterze głównej i były kontrolowane przez nazistów. Kodak zajmował się wówczas produkcją na rzecz wysiłku wojskowego Niemiec (cyngle, detonatory). Zwiększyło do dochody niemieckiego Kodaka, który korzystał z taniej lisy roboczej więźniów obozów koncentracyjnych. Nad bezpieczeństwem finansowym firmy czuwał Wilhelm Kepler, doradca ekonomiczny Hitlera, który uchodził za ,,człowieka Kodaka”. Przedstawicielstwa firmy w państwach neutralnych – Szwajcarii, Portugalii i Hiszpanii, sprowadzały jednak produkty Kodaka z terenów kontrolowanych przez Niemcy. Były to m.in. filmy i szpule. Portugalski Kodak wspierał również finansowo niemiecką cześć firmy. Kontakty za pośrednictwem państw neutralnych – według tłumaczeń przedstawicieli firmy – miały dopomóc przetrwać przedsiębiorstwu i zaspokoić potrzeby rynku na produkty Kodaka.

Nestlé – firma będąca największy – pod kątem przychodów - producentem żywności na świecie, założona w 1866 roku przez niemieckiego farmaceutę Henriego Nestlé. Główna siedziba przedsiębiorstwa mieści się w Vevey w Szwajcarii. Początkowo wojna przyniosła zahamowanie rozwoju firmy i duży spadek dochodów – z 20 do 6 milionów dolarów. Władze firmy potrafiły jednak dostosować się szybko do nowych realiów i rozpoczeły handel z różnymi stronami konfliktu. Kawa Nestle Coffee (Nescafé ) stała się popularnym napojem żołnierzy frontowych armii amerykańskiej. Z drugiej strony, firma wsparła finansowo Nazistowską Partię Szwajcarii w 1939 roku, dzięki czemu uzyskała ekskluzywny kontrakt na dostawy czekolady dla niemieckiej armii. Podległe Nestle firmy w okupowanej przez nazistów Europie wykorzystywały również w swoich zakładach robotników przymusowych dostarczany przez władze niemieckie.

Porsche - niemiecka marka produkująca samochody sportowe oraz luksusowe samochody osobowe, założona w 1931 roku przez zdolnego konstruktora Ferdynanda Porsche. Pomimo swoich austriacko-czeskich korzeni, Porsche został przyjęty do SS. Za namowa Hitlera porzucili również czechosłowackie obywatelstwo w roku 1935. Na rozkaz Hitlera aby skonstruować solidny i niedrogi samochód dla przeciętnej niemieckiej rodziny, zaprojektował ,,samochód dla ludzi” – auto na podstawie którego został później stworzony Volkswagena Beetle (zwany w Polsce jako ,,Garbus”). Autorem nazwy Volkswagen i pomysłodawcą projektu jest więc sam Adolf Hitler. Porsche był również dyrektorem fabryki Volkswagena w Wolfsburgu gdzie wykorzystywano do pracy robotników przymusowych, którzy stanowili większość załogi. Wielu z nich było więźniami obozów koncentracyjnych. Firma Porsche’go miała również swój wkład w unowocześnianiu niemieckiej armii angażując się w produkcje czołgów Tiger I, Tiger II, Elefant i Panzer VIII Maus jak również innych systemów uzbrojenia w tym latających bomb V-1. Za swój wkład w czyn zbrojny Porsche otrzymał nazistowskie wyróżnienia: Niemiecką Nagrodę Narodową za Zasługi dla Sztuki i Nauki, Honorowy Pierścień SS oraz Wojenny Krzyż Zasług.

Siemens – międzynarodowy koncern z branży energetycznej, elektrotechnicznej i telekomunikacyjnej, stworzony w 1847 przez Wernera von Siemen’sa w Berlinie. W czasie wojny firma stanowiła – jako jeden z największych monopoli przemysłowych - ważna cześć niemieckiej gospodarki. Ten monopol kontrolował blisko jedną trzecią niemieckiego rynku elektrotechnicznego i zatrudniał prawie 200 tys. ludzi, a podczas wojny jeszcze się rozwinął.  Produkcja Siemensa nastawiona była głownie na rzecz wojska. Siemens uczestniczył m.in. w produkcji pocisków V-1 i V-2. Siemens zatrudniał więźniów w kilku zakładach zlokalizowanych w pobliżu obozów koncentracyjnych, w tym przy obozie koncentracyjnym Groß-Rosen, niedaleko Auschwitz-Birkenau funkcjonował zakład urządzeń silnoprądowych. Więźniowie z podobozu w Bobrku wytwarzali przełączniki elektryczne do niemieckich samolotów i okrętów podwodnych. Koncern nie tylko wykorzystywał pracę więźniów, jeńców wojennych oraz wywiezionych do Niemiec robotników przymusowych, uczestniczył także w grabieży przemysłowej krajów okupowanych (w tym Polski i ZSRR). W efekcie w 1941 roku kapitał akcyjny firmy wzrósł do 400 mln marek. Siemens opracował ponadto projekty krematoriów w obozie Auschwitz-Birkenau oraz zamontował w nich urządzenia gazowe.