Camp prefect – starszy i doświadczony legionista, który wcześniej przeszedł wszystkie szczeble kariery od prostego żołnierza, poprzez głównego centuriona legionu. W przypadku nieobecności legata lub horse de combat, przejmował on tymczasowo dowództwo legionem.
Centurion – dowódca centurii w legionie rzymskim. Zadaniem jego było dbanie o dyscyplinę i militarne wyszkolenie żołnierzy, ale także prowadzenie swoich ludzi walki (walka w pierwszy szeregu). Centurioni byli wybierani spośród najlepszych legionistów, w oparciu o ich dowódcze cechy charakteru, chęć walki do samego końca i umiejętności pisania i czytania. Ze względu na ich oddanie służbie i odwagę śmiertelność centurionów w walce był znacznie wyższa niż w szeregach zwykłych żołnierzy. Najwyższy rangą centurion, dowodził pierwszą centurią pierwszej kohorty. Był on najbardziej szanowanym i udekorowanym za odwagę żołnierzem.
Chiliarcha (gr. chiliarchos czyli dowódca tysiąca) . Tytuł wprowadzony za czasów Aleksandra Wielkiego na określenie oddziału piechurów (1000 ludzi) hellenistycznych.
Decurian – dowódca szwadronu kawalerii (trzydziestu ludzi) w legionie rzymskim wywodzący się ze stanu ekwickiego. Z czasem mógł zostać promowany na dowódcę oddziałów pomocniczych kawalerii, walczących przy boku legionów.
Epihipparch - (epihipparkhos z greckiego) był dowódcą oddziału konnicy greckiej liczącego 1000 ludzi. Oddział ten był podzielony na dwie jednostki liczące po 500 jeźdźców, dowodzonych przez hipparraha.
Legat (legatus) – dowódca legionu (w randze dzisiejszego generała), wywodzący się z klasy arystokratycznej. Zazwyczaj legat był trzydziestoparoletnim mężczyzną, który dowodził legionem przez parę lat (do pięciu) z nadzieją wypracowania sobie imienia i dzięki temu rozpoczęcia kariery politycznej. W czasach cesarstwa, o obsadzeniu stanowiska dowódcy legionu decydował zazwyczaj imperator.
Naurach – dowództwa floty w greckich państwach-miastach. Później zaadoptowany także w innych krajach hellenistycznych jak państwie Ptolemeuszy i Seleucydów, ale także w Macedonii i Syrakuzach. Tytuł ten po raz pierwszy pojawił się w czasie wojny peloponeskiej, najprawdopodobniej w Sparcie, która wówczas stworzyła swoją flotę militarną.
Optio – ordynans przypisany do centuriona i przez niego zazwyczaj wybierany. Wykonywał cześć pracy administracyjnej oraz pomniejsze czynność dowódcze, jak utrzymywanie dyscypliny w oddziale i pilnowanie wykonywania rozkazów. Z czasem mógł być promowany na centuriona, a w przypadku jego śmierci w walce, tymczasowo obejmował dowództwo oddziału.
Phrourarchos - grecki tytuł wojskowy nadawany dowódcom garnizonów w Atenach, Macedonii i państwach hellenistycznych. W Sparcie tytuł ten nosili dowódcy niedużych sił ekspedycyjnych.
Polemarchos – naczelny dowódca armii w niektórych greckich polis. W Atenach tytuł ten odnosił się do wodza, do czasu zastąpienia go przez stratega (po koło 487 roku). W Sparcie dowodził on morą (576 żołnierzy), uczestniczył w naradzie wojennej. Był to także tył nadawany głównemu wodzowi sił sprzymierzonych danego związku państw greckich (np. Związku Beockiego).
Starszy trybun – w przeciwieństwie do innych trybunów, jego kariera związana była z wojskiem, a nie administracją cywilną. Dobry trybun, i mający szersze poparcie na dworze cesarskim mógł awansować na dowódcę legionu.
Strateg – naczelny dowódca wojskowy w państwach-miastach greckich. W Sparcie dowodził armią w zastępstwie króla. W Atenach było aż dziesięciu strategów, dowodzący na przemian armią.
Trierarch – dowództwa greckiego trójrzędowca. W Atenach i kilku innych miastach greckich dowódca był zobowiązany dbać o utrzymanie statku, płacą za to z własnej kieszeni. Oznaczało to, że dowódca musiał być bogatym człowiekiem.
Trybun – jeden z kilku oficerów noszących ten tytuł w legionie rzymskim. Służył on jako oficer sztabowy. Trybunami zostawali najczęściej dwudziestoparoletni mężczyźni, którzy służyli w rzymskiej armii po raz pierwszy. Ich celem było zdobycie doświadczenia administracyjnego zanim objęli ważne funkcje w administracji cywilnej państwa.