ajstarsze kultury indyjskie sięgają V i IV wieku. Ich twórcy nie są jednak znani. Z badań wykopaliskowych wynika, że w centrach ówczesnych miast znajdowały się potężne cytadele. Przyczyny upadku tych cywilizacji nie są do dzisiaj jasne. Najpewniejszą hipotezą dotyczącą upadku pierwszych cywilizacji hinduskich, wydaje się pojawienie indoeuropejskich Ariów (około 1500 roku), którzy opanowali najpierw tereny Pendżabu i doliny Indusu, a następnie tereny nad rzeką Ganges. Pojawieniu się Ariów towarzyszyły ogromne przesunięcia etniczne. Biali przybysze górowali nad tubylcami uzbrojeniem (z brązu), szczególnie nieznanymi wozami bojowymi z zaprzęgiem konnym. W wyniku trwających kilka wieków walk zdołali sobie podporządkować pierwotną ludność i stworzyć liczne państewka z naczelnikami (radżami) na czele. Nie udało się natomiast stworzyć im jednego silnego organizmu państwowego. Ariowie, będący w mniejszości do podbitych Hindusów, narzucili ludności system społeczny czterech kast, ściśle zamkniętych grup społecznych. Żelazną zasadą systemu był zakaz mieszania się ze sobą poszczególnych warstw. Uprzywilejowani kapłanie i wojownicy (pierwsza i druga kasta), rolnicy (trzecia) i czwarta najliczniejsza, biedota, złożona głównie z ujarzmionej ludności, tworzyli indyjskie grupy społeczne. Gorszą pozycję zajmowali tylko niewolnicy, rekrutujący się głównie z jeńców wojennych.
Najbardziej uprzywilejowaną grupą społeczną, obok bramińskich kapłanów, byli wojownicy (kshatriya). Słynęli z zamożności, których celem stało się pielęgnowanie najwyższych wartości i cnót.. Spośród tej grupy wywodzili się też władcy. Zgodnie z indyjskimi legendami, funkcja króla wynikała z odwiecznej walki dobra i zła. Król miał prowadzić swoją armię do boju, aktywnie w niej uczestniczyć i chronić dobro. Kilkunastowieczne walki pomiędzy poszczególnymi państewkami wykształciły rycerski i humanitarny kodeks wojenny. Rozgraniczone zostały dwa rodzaje wojny – dharmayuddha i kutayuddha. Pierwsza oznaczała wojnę sprawiedliwą, mającą przyzwolenie społeczne i prowadzoną zgodnie z zasadami etyki i praw wojny. Druga oznaczała wojnę niesprawiedliwą, prowadzoną skrycie, za którą groziła kara wiecznego potępienia i niesławy. Zgodnie z zasadami wojny, państwo zamierzające rozpocząć podbój, wysyłało swojego przedstawiciela ze słowami: “Walcz lub podporządkuj się”. Osoba posła była nietykalna. Hinduskie prawo wojenne zabraniało także mordowania bezbronnych i rannych żołnierzy, kobiet, dzieci i starców oraz palenia terenów i zbiorów nieprzyjaciela.
Większość armii państw indyjskich posiadała cztery rodzaje wojska – rydwany wojenne (ratha), słonie bojowe (gaja), kawalerię (turanga) i piechotę (pada).
Główną bronią ofensywną Ariów (i ich potomków) był czterokołowy rydwan wojenny. W przeciwieństwie do rydwanów mocarstw bliskowschodnich indyjski wóz był ciężkim, zbudowanym z drewna i żelaza, rydwanem (od około 450 roku). Zazwyczaj znajdowało się w nim dwoje ludzi, woźnica i łucznik, który dysponował również bronią do walki wręcz. Niektóre rydwany były zaprzęgnięte w sześć koni i mogły pomieścić aż do siedmiu wojowników. Rydwany straciły na popularności w VII w. p.n.Ch. Pomimo tego, około roku 475 p.n.Ch., w północno – wschodniej części Indii, został wprowadzony do użytku, pierwszy na świecie rydwan z kosami przyczepionymi do osi kół, które miały długość jednego metra. Rydwan taki zaprzęgnięty był w cztery konie.
Indyjczycy, jako pierwsi ze wszystkich armii, używali do walki słoni bojowych (pojawiły się około 1500 roku). Na większą skalę słonie wprowadzono do armii około 500 roku. Zwierzęta były dobrze chronione zbroją. Na ich plecach znajdowała się wieża, w której ukrywało się kilku wojowników, uzbrojonych w łuki i dzidy.
Kawaleria nie była popularna w indyjskich państwach. Oddziały jazdy służyły głównie do zadań pomocniczych – ochrony flank w czasie bitwy, pościgów, potyczek, a także do działań rekonesansowych, ochrony maszerujących oddziałów piechoty. W czasie bitwy wykorzystywano ją do ataków frontalnych, jak i okrążania wroga. Jeźdźców uzbrojono w łuki, miecze i dzidy.
Taktyka walki polegała na umieszczeniu słoni bojowych w centrum szyku. Kawaleria i łucznicy dostarczali wsparcia. Rydwany bojowe znajdowały się na skrzydłach.