Czytelniku
Czytelniku, witaj na stronie poświęconej dawnym armiom okresów antyku i średniowiecza. Znajdziesz tu kilkanaście opisów nie tylko najbardziej znanych armii, ale także tych mniej popularnych w literaturze, które odegrały ważną rolę w rozwoju wojskowości i miały wpływ na tworzenie się lub upadek cywilizacji. Strona ta z pewnością będzie rodzynkiem dla miłośników historii, i to nie tylko wojskowości, ale także uczniów i studentów, którzy chcą pogłębić swoją wiedzę. Artykuły nie są suchą wiedzą o armiach bowiem zawierają w sobie ciekawostki polityczne i społeczne z historii poszczególnych państw.
Łącznie na stronie znajduje się blisko 100 artykułów opisujących: 26 starożytnych i 23 średniowiecznych armii, 4 zakony wojujące, 2 floty wojenne, 8 oddziałów specjalnych starożytności, 3 oddziały specjalne średniowiecza, 16 rodzajów broni średniowiecznych, 30 rodzajów broni antycznych, 14 antycznych tytułów wojskowych, 43 bogów i bogiń wojny starożytności i średniowiecza, 15 artykułów opisujących kompleksowo życie średniowiecznego rycerza, 24 tematów szkolnych z epoki średniowiecza i nowożytności, przydatnych dla każdego ucznia szkoły podstawowej czy średniej, 15 ciekawostek historycznych.
Współpraca
LEDIAN – dawniej strona www.armieswiata.com – jest stroną prezentującą historię gównie dawnej wojskowości. Ze względu na mnogość materiałów gromadzonych przez mnie przy poszukiwaniu wiadomości o dawnych armiach, zdecydowałem się na rozszerzenie koncepcji strony o tematykę bardziej lub mniej pokrewną pierwotnemu założeniu. Dlatego Czytelniku znajdziesz tu infromacje o średniowieecznej Europie (rycerstwo, system feudalny, ciekawostki z życia dawnych ludzi), szereg tematów oprawowywanych w szkołach, zarowno w historii swiata (jak krucjaty, odkrycia greograficzzne, przełomowe dla ludzkości wydarzenia np. rewolucje czy zmiany religijne) jak i naszego kraju (począwszy od chrztu, zakończywszy na utracie przez Polskę niepodleglosci w XVIII w.)
Strona przeznaczona jest więc dla grona odbiorców zainteresowanych nie tylko tematyką dawno wojenną. Obecność tutaj Historii chciałbym traktować w sposób szerszy. Jeśli interesują Cię kwestie społeczne, kulturowe, religijne czy polityczne epok starożytności, średniowiecza i nowożytności, ten serwis może stanowić możliwość podzielnia się swoją wiedzą z innymi czytelnikami. Jeśli zatem lubisz pisać artykuły popularnonaukowe, i widziałbyś swoje teksty na portalu www.ledian.pl, wówczas zapraszam do współpracy.
Proszę tylko o rzetelne, własne teksty, które świadczyć będą o dokładnej analizie poruszonego tematu oraz – w kwestii formalnej – umieszczenie w treści maila zgody na umieszczenie treści artykułu na stronie www.ledian.pl.
Wszystkie zapytania proszę przesyłać na adres z podaniem nagłówka.
Kilka słów o mnie
Istota wojny
W okresie starożytności wprowadzone zostało pojęcie wojny, walki w której brały udział dwie strony. Pierwsza broń, która w zamyśle miała służyć ludziom do polowania na dzikie zwierzęta, z łatwością nadawała się do użycia przeciwko własnemu gatunkowi. Już pierwsze sąsiadujące ze sobą wspólnoty ludzi z tego samego kręgu cywilazcyjnego, walczyły przeciwko sobie. Celem tych walk była grabież ludzi, bydła, żywności i innych dóbr. Z czasem zwycięzcy zaczęli myśleć coraz częściej nad możliwością czerpania zysków na przyszłość, a nie tylko o jednorazwoym wzbogaceniu się i odejściu do swoich siedzib. Pokonanych należało więc uzależnić, zmusić do płacenia danin, początkowo w produktach rolnych i zwierzętach, później coraz częściej w drogocennych kruszcach. Coraz wieksza role odgrywalo opanowanie i kontrolowanie waznych szlaków handlowych, zasobów wody pitnej czy zlóz metali waznych dla gospodarki. Pokonanych traktowano w dwojaki sposób. Albo na tyle lagodnie, by nie buntowali sie przeciwko nowym wladzom lub na tyle brutalnie, aby nigdy nawet nie pomysleli o buncie. Władcy pierwszych organizmów panstwowych byli z reguly brutalnymi wodzami, którzy mordowali ludnosc i zolnierzy wroga z cala bezwzglednoscia (Asyria). Tereny i osady palono, dobytek rabowano, a nastepnie dzielono pomiedzy zwycieskiego wladce i jego wojowników. Gdy mijal czas wojny, wielu z tych wladców, w zaleznosci od prowadzonej polityki, znajdowalo potrzebe wprowadzenia tylko umiarkowanego ucisku czy nawet tolerancji, lub wspólpracy z pokonanymi (Mitanii, Hetyci).
Wojny pomiędzy osiadłymi cywilizacjami były tylko jedną stroną medalu. Prawdziwym niebezpieczeństwem dla osiadłych ludów i wyzwaniem dla ich armii były koczownicze lub półkoczownicze ludy. Ogromne rozdwojenie cywilizacyjne i ekonomiczne powodowało, że społeczeństwa bogatsze wystawione były na większe niebezpieczeństwo ataku ze stony ludów biedniejszych i stojących na niższym szczeblu rozwoju. Przez cały okres starożytności walczyły więc ze sobą dwa światy. Jeden z nich osiadły, dążący do pokoju, uznający zwierzachnią władzę, czerpiący zyski z ustalonych źródeł rolnictwa czy handlu. I drugi, który niczym ocean otaczał nieliczne wyspy osiadłych cywilizacji. Rzymianie nazwą tych ludzi kiedyś barbarzyńcami, istotami spoza okręgu cywilizacyjnego, mówiącymi nieznanymi językami. Koczownicy lub półkoczownicy, ci z natury swej i wychowania byli wojownikami, niesfornymi, nieskorymi niejednokrotnie do posłuszeństwa wobec żadnej władzy, nawet swoich wodzów. Ludzie ci patrzyli z zazdroscią na bogactwa sąsiadów, aby w końcu podjąć próbę ich podboju i stworzyć lepszą szansę życia dla siebie. Przez cały okres starożytności i przez pierwsze wieki średniowiecza, ogromne przemieszczenia plemion doprowadzały do upadku starych cywilizacji i państw. Na ich zgliszczach, rzadziej we współpracy z pokonaną ludnością, budowano nowe państwa, z których większość doszła do statusu imperiów. Walka ta trwała tysiące lat, prowadzona różnymi sposobami, od niewielkich ataków po zorganizowane uderzenia tysięcy wojowników. Czasami udawało im się pokonać bogatych sąsiadów i zająć ich miejsce. W ten sposób barbarzyńcy wchodzili do świata osiadłego i cywilizowanego, wchłaniając jego osiągnięcia, a ze swojej strony dodając zwycięskie metody walki do systemu obronnego pokonanych.
Nie jest dziełem przypadku, że najeźdźcy byli świetnymi jeźdźcami, a armie społeczeństw osiadłych bazowały, przez długi czas, głównie na piechocie. Przez całą starożytność toczył się więc swoisty wyścig zbrojeń pomiędzy atakującymi i broniącymi się. Rozwijała się broń zaczepna, a zaraz za nią obronna. Największe wynalazki ludzkości szybko dostosowano do potrzeb wojny, jak choćby wynalazek koła czy sztukę wytopu metali. Udomowienie dzikiego konia stepowego również powodowane zostało względami wojskowymi, a rozwojowi sprzyjały często toczone wojny, przyczyniając się tym samym do rozwoju inżynierii. Poszczególne armie wprowadzały nie tylko nową i lepszą broń, ale cały czas unowocześniały taktykę walki. Pojawiły się sztaby wojskowe na poziomie, który ludzkość ponownie osiągnęła dopiero w XIX w. Armie coraz częściej były zawodowymi formacjami, dowodzonymi przez wyszkolonych oficerów.
Ci z wodzów, którzy potrafili wykorzystać sztukę walki obronno-zaczepnej (tzw. taktyk kombinowanych broni) stawali się zwycięzcami. Taktyka kombinowanych broni skutecznie wykorzystywana była przez największych wodzów w historii ludzkości, jak Hanibal Barka czy Aleksander Macedoński. Osoby te weszły do kanonu największych postaci historycznych, dzięki swojemu geniuszowi wojskowemu.